Eenzaamheid, hoe kun je dit nu het beste omschrijven? Iedereen voelt zich wel eens alleen, onbegrepen, niet gehoord. Is dat eenzaamheid?
Of is het de diepste pijn die in je hart is ingekerfd, die schreeuwt en vertelt dat jij niet gezien wordt?
Iedereen kan zich van tijd tot tijd eenzaam voelen, het is een subjectief gevoel. Uit onderzoek komt naar voren dat mensen eenzaamheid kunnen ervaren, ondanks een sociaal netwerk, familie om zich heen. Het is dus een binnenkant gevoel, het kan zijn ontstaan uit onze jeugd, ervaringen waarin wij aan ons lot werden overgelaten.
Voor mij, ziet eenzaamheid eruit als een gruwelijk monster, het is groot, zwart, het heeft klauwen en wanneer het in je huis binnenkomt vervult het heel de atmosfeer met zijn wanhoop en verstikkende lucht.
Deze eenzaamheid heb ik gezien in de ogen van jonge en oude mensen, het greep mij aan om zijn verwoestende uitwerking te zien.
Want met de binnenkomst van dat monster spuwt hij ook woorden in de kamer van je hart. Er is geen ruimte meer voor het kleine tere, voor de sprank van licht, die staat voor hoop. Met de donkere stilte en angst, klinken die kille woorden als een vernielend kwaad, dat iemand doet ineenkrimpen van innerlijke pijn. “Jij bent niet belangrijk genoeg, jij roept, maar niemand die hoort, jij schreeuwt met een innerlijke stem welke bergen kan vermorzelen, maar niemand die het hoort”.
Zo herinner ik mij een gesprek met een bijzonder jongen, zijn uiterlijk was gepantserd om zijn kwetsbaarheid te beschermen, kaal geschoren, getatoeëerd en met een lichaamshouding van “hier kom ik, aan de kant, of ik loop over jou heen”.
Deze jongen had een grote overlevingskracht, hij kon door zijn pantser overleven en toen hij zijn pantser even terzijde kon leggen, mocht ik een kijkje nemen in de huiskamer van zijn hart. Een verhaal van onrecht en diepe eenzaamheid kwam naar voren, hij was opgegroeid met ouders die in het criminele circuit zaten. Geweld was normaal zoals het normaal is om je kinderen te beschermen, zo was het voor hem normaal om zijn broertje te beschermen voor hem te zorgen en niemand die ingreep, of hen kwam redden.
Zo leerde deze jongen de wereld kennen als een wrede, onveilige wereld waarin je geen mensen kon vertrouwen. Door zich af te sluiten, harder te worden dan zijn eigen ouders kon hij dit alles overleven en gebruikte hij zijn skills om het monster van eenzaamheid geheim te houden.
Ongevraagd kwam plotseling het monster tijdens ons gesprek stil binnensluipen en nam plaats op de bank, vulde de hele ruimte met diepe wanhoop. Maar toen de jongen besloot om niet te vluchten, voor dit overheersende monster, gewoon te blijven zitten en zijn verhaal te delen met mij, gebeurde er iets wonderbaarlijks.
De donkerheid verdween eerst, als mistvlagen verdampten ze en daarna werd de atmosfeer al iets lichter, zag je in de huiskamer van zijn hart dat er mooie voorwerpen stonden. Een stoel met zachte kussens, waardoor hij kon zorg dragen voor zijn broertje, een schilderij, zijn creativiteit en langzaam kwam er weer een sprankje licht van hoop door de geopende deur heen schijnen. Heel klein en fragiel, maar hierdoor kon de jongen zien, echt zien hoe het er van binnen bij hem uit zag. Wie hij was, wanneer dat monster zijn bestaan niet vulde.
Nooit zal ik deze jongen vergeten, de ontmoeting met hem, de ontmoeting met het monster van eenzaamheid. In zijn ogen zag ik de schreeuw en naakte pijn.
Maar ook, hoop, zo kwetsbaar en teer, maar als het er mag zijn, kan het de sterkste lichtbron worden in iemands leven, wat alles tot kleur en bloei brengt.
Geloof, hoop en liefde.