Jaren geleden werkte ik in een instelling waar dakloze mensen werden opgevangen, vaak voor een korte periode, soms voor altijd.
Op een ochtend kwam ik onze nieuwe bewoner tegen, gezeten in de huiskamer van de instelling, een oudere man van zo tegen de zestig jaar, met zijn lange grijze haren, bril, spijkerbroek met T-shirt getatoeëerd, leek hij op een ouwe hippie, een vrijgevochten geest.
Hij nam geen blad voor de mond, was direct en eigenzinnig, ging zijn eigen gang en was een einzelgänger. Wegens gezondheidsklachten, had hij besloten om tijdelijk zijn intrek te nemen bij onze instelling.
Het was een fascinerende man, hij vertelde van zijn zwervend bestaan met veel flair en bravoure zodat je als het ware zijn verhalen tot leven zag komen door zijn beeldend vertellen.
Hij gaf aan van joodse afkomst te zijn, zijn ouders en familie waren in de gaskamers van een concentratiekamp omgekomen. Hierdoor raakte hij ontworteld, voelde zich nergens meer thuis en begon een zwervend bestaan te leiden.
Hij bracht zijn verhalen niet met de armoede, kou, honger en ontbering die dit leven zeker met zich mee hadden gebracht, maar hij schetste de prachtige natuur, de lavendel velden in Frankrijk. Daar sliep hij met zijn slaapzak tussen, in die geurende bloemen met hun overweldigende kleuren van diep paars. Als hij wakker werd, geurend naar lavendel, ging hij naar het dichtstbijzijnde pompstation en daar kon hij zich wassen, soms douchen en dan sprak hij mensen aan die kwamen tanken.
Vaak zat hij ergens in het centrum van een dorpje te bedelen en kwam zo aan geld voor zijn eten. Maar vaker kreeg hij leuke gesprekken met de bewoners en werd hij door hen uitgenodigd. Onze hippie kon namelijk goed koken en als bedankje voor de uitnodiging kookte hij dan voor de bewoners.
Al zijn verhalen waren doordrenkt met avontuur, de mensheid die goed deed en niet kwaad, liefde voor de natuur, de vrijheid om te gaan waar je naar toe wil, bijna te mooi om waar te zijn.
De andere kant was er natuurlijk ook, mensen die hem zagen als uitschot, onwaardig, “waarom ben jij een zwerver? dat is vast je eigen schuld, ga werken voor je geld”.
Overtuigingen die zo gemakkelijk worden geuit door mensen die nooit dieper hebben gekeken dan wat ze voor ogen zien. Die de innerlijke pijn en schoonheid van deze mensen negeren, hun kracht om in zware omstandigheden te overleven zien als mislukking en niet kunnen zien, ik bedoel die persoon echt kunnen zien, wie hij of zij is, zo waardevol en kostbaar als de meest waardevolle diamanten.
Onze zwerver kon door zijn positieve kijk, de mooie dingen om zich heen blijven opmerken en hierdoor overleven. Het was een bewuste keus om te blijven zwerven.
Na ongeveer een half jaar verdween hij onopvallend zoals hij gekomen was, een prachtig mens met een verhalend talent, die door zijn verhalen je even kon meenemen naar prachtige oorden en de zorg van alledag hierdoor liet verdwijnen, dat was zijn kracht. Wat kunnen wij daar veel van leren. Ik hoop dat hij die plek om thuis te komen uiteindelijk heeft gevonden.